Vakantie

Wat een verrassing kreeg ik tijdens de kampeervakantie in Frankrijk! We gaan over een paar weken all-inclusief met een heel gezelschap zonder kosten naar Turkije. Lekker naar de zon, even geen zorgen en het hele gezin mag mee.

 Help….!  Paniek….! En nu…..! Weg met de ontspanning van de vakantie …..!

Wat voor de meeste mensen een hele ontspanning is om lekker helemaal niks te hoeven doen en nergens aan te denken, is voor mij dus een regelrechte ramp. Wat is er in zo’n land, wat voor eten hebben ze daar, hebben ze ook Engelstalige etiketten op de verpakking en wat nou als ik niks kan eten? En zo zijn er nog honderden vragen en onzekerheden . Na het bericht heb ik een paar dagen niet meer goed kunnen geslapen. Overal kwamen de spoken en beren tevoorschijn.

Eenmaal weer thuis van de camping ben ik direct achter internet gaan zitten om te kijken naar wat er zoal in Turkije te krijgen is aan eten en hoe de hotels in dat land in elkaar zitten. Vooral qua gerechten en koken.

Na een uurtje speuren op internet werd ik eigenlijk steeds enthousiaster. De meeste hotels houden rekening met mensen met allergieën en er staan zelfs bordjes bij de gerechten met daarop de ingrediënten vermeld  zodat je niet het verkeerde eten pakt. Ook maakt de kok op verzoek gerechten die je kunt eten. E-nummers hebben ze daar nauwelijks, dus ik dacht kat in ’t bakkie. Dit gaat helemaal goed komen!

Voor de zekerheid heb ik toch maar even de reisorganisatie gebeld of het inmiddels geboekte hotel ook deze service heeft en of ze enigszins rekening kunnen houden met mijn vorm van voedselallergie. Ze hebben het hotel gebeld en het antwoord luidde: “Helaas mevrouw, daar houden zij geen rekening mee. Er is genoeg wat u wellicht wel kan eten en anders kunt u via een doktersverklaring uw eigen voedsel gratis meenemen.” Wat inhoud dat ik 15 kilo extra bagage mag meenemen (lees sjouwen) zonder extra kosten. Daar gaan we weer……..

Weg met de ontspanning van de voorpret van de komende vakantie …..!

Op marktplaats een kleine en goedkope broodbakmachine aangeschaft, die mee de extra koffer in kan. Net als een paar pakken broodmeel, de kuipjes St.  Moret mee en natuurlijk mijn altijd trouwe Cracottes! Een doktersverklaring even regelen en we kunnen de lucht in!

De huisarts gebeld, het verhaal uitgelegd en vervolgens word je door de altijd vriendelijk assistente doorverwezen naar de luchtvaartmaatschappij. Volgens haar heeft de maatschappij een formulier en die kan de huisarts tekenen en dat is voldoende. Niet dus, want de luchtvaartmaatschappij heeft geen standaard formulieren voor deze dingen en ik was weer terug bij af.

Uiteindelijk heeft mijn huisarts wel iets op papier gezet en hiermee zou ik dan mijn eigen eten en drinken gewoon mee in het vliegtuig kunnen nemen.

Eindelijk is het dan zover, we zijn op Schiphol. Na wat uurtjes wachten gaan we de laatste controlepoort door en wat denk je…… “Sorry mevrouw, maar die flesjes water mag u niet meenemen!” Trouw laat ik mijn dokterverklaring zien en leg uit wat ik heb en dat ik het liefst mijn eigen water meeneem in verband met het sulfietgehalte. Alsof ze mijn water zag branden en ze had nog nooit zoiets raars gehoord! “Water is water en dat hebben ze in het vliegtuig ook.” Het had ook totaal geen zin om de discussie met zo’n type aan te gaan, dus laat ik het maar zo.

Eenmaal aangekomen in het hotel zie ik dat het restaurant megagroot is en ze hebben werkelijk alles wat je maar kan wensen. Het probleem alleen is, alles is al bereid met sausjes,  onbekende kruiden of zo gemaakt dat er meestal wel iets in zit dat ik niet kan of mag eten. Dan maar een bordje droge rijst.

Nou moet ik zeggen, ik heb nog nooit zulke lekkere rijst gegeten, dus de eerste schrik was ik snel te boven. Komkommers hebben ze ook volop, dus de  komende dagen kom ik wel door.

De volgende dag probeer ik toch maar brood te bakken, maar wat is nou in het Turks roomboter? De boterkuipjes bij het ontbijt brengen uitkomst en ik ga er op goed geluk maar van uit dat het roomboter is wat erop staat. Wat water erbij en bakken maar. Voor dat we gaan slapen zet ik de machine aan en na anderhalf uur ruikt de hotelkamer de rest van de nacht naar versgebakken brood.

Maar door de warmte en wellicht de airco op de kamer, veranderd mijn verse broodje al snel in een klomp beschuit en kom ik tot de conclusie dat dit geen succes is en ik een hele koffer voor niks heb meegenomen. Zwaar gefrustreerd kijk ik toe hoe de rest van de familie bij het ontbijt de heerlijke broodjes met eieren, pannenkoeken, overheerlijke toetjes en alles wat er te krijgen is naar binnen stouwt en knaag ik weer aan mijn Cracottes met een beetje roomkaas en een komkommer!

Maar na een paar dagen voel ik mij supergoed en durf zelfs een stukje rundvlees en een stukje vis te eten. Ook een wijntje gaat er inmiddels goed in. Door de droge rijst en de blanke pasta is het histamine-gehalte in mijn lichaam blijkbaar zo laag dat het niet meer fout kan gaan. En dat was ook zo. Heerlijk ontspannen breng ik de dagen door en ik wil hier niet meer weg!

Maar zoals alles komt ook hieraan een eind en we vliegen weer terug naar Nederland.

Ook ben ik er achter gekomen dat het histamine-gehalte stijgt bij spanning……. Op de terugvlucht komen we in de storm terecht die over ons land raasde en Boem, de hartoverslagen en het gejaagde gevoel, die ik de afgelopen dagen even kwijt was, kwamen in volle glorie weer terug.

Maar goed, drie kilo lichter en een hele overwinning rijker besluit ik toch om volgend jaar het avontuur weer aan te gaan. Alleen wel in een ander hotel en zonder broodbakmachine!